De Druiven Jagers in Chili deel 1: De breuk met wijnmagnaat Lurton en de ontmoeting met de magische Baron

Er komt een antraciet grijze Lexus de parkeerplaats oprollen. De auto stopt abrupt voor ons en een wolk stof stuift langs de wielen omhoog. Het portier zwaait open en twee lederen laarzen stappen in het zand. Langzaam verschijnt de gestalte van een man gestoken in Armani broek, strak gestreken overhemd en een uit de toon vallende sportieve oude skibril. Misschien het enige item dat hij zelf heeft uitgezocht. We kijken in een strak gezicht met daarboven de haren ook strak naar achter. Een imponerende gestalte, het is de patron François Lurton. Hij is slechts enkele weken per jaar op zijn estate hier in Chili genaamd Haciendo Araucano en iedereen buigt voor hem.  

Uitzicht van het terras van de villa van Lurton.

Araucano bestaat vandaag 20 jaar, daarom is er alle reden voor een feestje. We lopen richting de villa van de patron, samen met de oenoloog Francesco (in Chili genaamd Pancho), met 15 uur werk in de benen arriveren we als laatste, Rock ’n’ roll. Wij zijn de show vanavond want wij zijn de wijnmakers; zo praten we onszelf aan. We kennen elkaar pas twee dagen maar het klikte direct. Pancho is 30 jaar oud en de nieuwe wijnmaker bij Hacienda Araucano van François Lurton. Hij is 20 dagen voor de oogst binnengehaald aangezien de vorige wijnmaker pardoes was opgestapt. Voor hem is alles nieuw, net als voor ons. 

Alle belangrijke hotemetoten uit de omgeving, journalisten en importeurs zijn uitgenodigd. Bedienden lopen af en aan met ceviche en empanadas. Twee zojuist geslachte schapen bungelen nog druipend aan het spit.

Lammetjes bungelend boven het vuur.

Gretig doen we ons tegoed aan alles wat langskomt en we schenken onszelf een glas van de duurste Carménère in de ´Alka´, de topwijn van Lurton. De stijl is klassiek, gerijpt in nieuw Frans eiken met tonen van leer en tabak. Het is een bom van een wijn, niet subtiel en weinig complex, eigenlijk alleen lekker bij een lap rood vlees of als slaapmutsje. Gelukkig heeft Dido haar ‘reishumidor’ bij zich en steken we er een Cubaanse en een Dominicaanse vriend bij op. Ook de doos van Hajenius is flink in omloop en binnen enkele minuten rookt iedereen om ons heen de gedroogde Nederlandse klassiekers. We ontmoeten Luiz, een goede vriend van Pancho. We zijn aangeschoten en schateren wat af met z’n allen.

We vragen ons af waar het lam blijft en we lopen de keuken in om een kijkje te nemen. Al dampend wacht daar het stuk getrokken lam en onder het oog van de lachende chefs nemen we een paar flinke happen uit het vlees. Klaar voor de dansvloer. Reggeaton wordt afgewisseld met de klassiekers zoals ACDC. We hebben zo precies vijftig procent tijd om met iedereen te praten en de overige vijftig om te dansen (want reggaeton is niet helemaal onze stijl). Als echte rock ‘n’ rollers blijven we als laatste over en eindigen we om een uur of vier met de 22 jaar oude stiefdochter van de François in bed, terug naar huis rijden was geen optie meer.  Het bleef slechts bij logeren.

Om zeven uur gaat de wekker, en met al onze kleren nog aan dalen we weer af naar de cellar waar we Pancho slapend op de vloer aantreffen met slechts zijn trui opgerold als kussen. Hij had een avontuurtje beleefd met een vijftien jaar oudere dame op het parkeerterrein en daarna was het licht uit gegaan.

Vriend en wijnmaker Pancho!

De volgende dag is er tijd voor een lunch bij Luiz. Luiz blijkt een 60 jaar oude Italiaanse Baron (van Voltera)te zijn die ook wijn maakt in Colchagua, ongeveer 45 minuten rijden van de cellar van François Lurton vandaan. Pancho woont al een jaar bij Luiz in huis, een prachtige boerderij waar het altijd zoete inval is. Hij is zeer gastvrij, ook voor dieren; op zijn landgoed wonen namelijk meer dan 70 honden. Hij vangt straathonden op en heeft moeite nee te zeggen. Een niet altijd handige combinatie. We zijn direct verbonden en voelen ons hier thuis. Een pan vers gemaakte pasta komt op tafel en het feest kan beginnen. Zijn eigen wijn vloeit rijkelijk en iedereen heeft het naar zijn zin. 

Luiz maakt pizza deeg.

Van de dagen die volgen brengen we de avonden steeds door bij Luiz. We kunnen altijd blijven slapen en Luiz dringt aan dat we alsjeblieft doen waar er zin in hebben, of zoals hij zegt: ‘you do what you want hé’. We besluiten ons onderkomen in Santa Cruz (de grootste stad in de omgeving) bij de cellar master Manuel dan ook te verruilen voor een kamer op het landgoed van Luiz in Santa Ana.

Cellar master manuel 

Onze ritme is dan als volgt: om zeven uur in de ochtend vertrekken we naar de cellar van François Lurton, die ongeveer op 45 minuten tot een uur rijden ligt. Daar werken we de hele dag om vervolgens om zeven uur ’s avonds weer terug te keren naar Luiz. We komen erachter dat het contrast enorm is. In de cellar van Lurton hangt een grauwe sfeer. Iedereen lijkt onder druk te staan en er is totaal geen passie aanwezig. De cellar master Manuel drinkt geen wijn en werkt als een machine. We mogen hem niet en ergeren ons aan zijn passie loze manier van handelen in de cellar en aan zijn vlakke persoonlijkheid. 

De general manager zit de hele dag op zijn kantoor en komt nooit naar buiten. Wanneer hij naar huis gaat begroet hij ons niet of met moeite alsof we slechts mieren zijn in het bedrijf. Het enige licht in dit alles is Pancho. We lachen veel en hij heeft veel talent en kennis voor wijn maken. We voelen de druk van bovenaf en zien steeds meer aanwijzingen dat dit geen gezond bedrijf is. Dit voelt niet als een mooie leerstage want niemand is gepassioneerd met wijn maken bezig. De wijn is ook niet van hoge kwaliteit. De sauvignon blanc komt als eerste binnen en is veel te laat geoogst net als de pinot noir daarna. Dit was een eis van François omdat hij Bordeaux stijl wijnen wil imiteren met een hoog concentraat. Er zijn hier dan ook veel Bordeaux klonen aangeplant, maar we zijn niet in Bordeaux en er blijkt veel mis te zijn in de wijngaard: veel ziektes waaraan weinig aandacht wordt gegeven.

Dido tussen de ranken.

Druiven verzamelen voor het laboratorium

Onze vertrouwde stappers gaan al 4 oogsten mee

Syrah aangeplant op steile  hellingen bij Hacienda Araucano

Veel te interessant doen in het laboratorium.

Proef opstelling voor het meten van het totale sulfurlevel in het sap.

Alle wijngaarden zijn aangeplant op een noordelijk gelegen helling. Op het noordelijk halfrond krijgt de gaard dan te maken met de tamme ochtendzon en niet met de langere avondzon. Maar op het zuidelijk halfrond werkt die regel precies andersom: er is dus geen rekening gehouden met de identiteit van Chili, er is letterlijk gekopieerd wat reeds in Bordeaux bestond. Met als gevolg dat de druiven te snel rijpen en hun ruggengraat verliezen. In de cellar moeten we vervolgens enorme hoeveelheden zuur en water bij het sap gooien om er nog enigszins wat van de te laat geoogste druiven te maken, maar er straalt weinig liefde vanaf. De sauvignon blanc heeft echter wel 92 punten gekregen: wat dus weer wat zegt over de betrouwbaarheid van deze puntengevers…

Jur maakt een gist cultuur om later bij de wijn te gooien.

Zelf verzonnen systeem met steen als gewicht om houtsnippers toe te voegen aan de wijn.

Sauvignon blanc en Dido klaar voor het persen.

Tractor kiepert druiven in de ontstammer.

Jur verdeelt de druiven over de pers.

Dido maakt de pers schoon na een 17 uur lange sessie.

De avonden bij Luiz zijn altijd gezellig. We praten veel over wijn, eten maar ook politiek en geschiedenis. Luiz blijkt over een grote algemene kennis te beschikken. Hij heeft de hele wereld gezien en hij heeft op veel verschillende plaatsen gewoond als Rome, Brussel, Parijs, Kuala Lumpur, Rio en München. Uiteindelijk is hij neergestreken in Santa Ana, eigenlijk een gat in ‘the middle of nowhere’ maar er hangt wel degelijk een speciale energie. De hoofdreden voor deze keuze is zijn vriend Roberto die (een zeer gerespecteerd) ambassadeur is voor Chili in Peru. Zijn hart ligt in Chili waar ze uiteindelijk samen plannen oud te worden.

Ook wij verliezen ons hart aan Santa Ana en gaan met tegenzin iedere dag naar Lurton. Luiz nodigt ons uit om hier de resterende tijd door te brengen en we mogen hier ook onze eigen wijn maken als we dat willen. De enige reden dat we iedere dag toch weer in de auto stappen naar Lurton is Pancho, maar die staat zo onder druk dat hij nauwelijks tijd heeft om echt wijn te maken. In plaats daarvan wordt hij ingezet om allerlei andere zaken op te lossen die al ver voor de oogst gedaan hadden kunnen zijn. Het voordeel is dat Pancho ook bij Luiz woont en dat we hem dus iedere dag kunnen blijven zien, ook als we ontslag bij Lurton zouden nemen.

Na wikken en wegen nemen we het besluit Lurton te verlaten maar we bieden aan nog te blijven tot ze vervangende krachten gevonden hebben. De mededeling valt zwaar aangezien we veel werk verzetten maar we zijn vrij om te gaan en staan waar we maar willen. De general manager is erg kwaad en besluit ons nog diezelfde dag op straat te zetten. We krijgen een cheque in ons hand gedrukt met het nog verschuldigde salaris en we zijn vertrokken.

De oase die Santa Ana is opent zich nu geheel voor ons. We hadden geen betere keuze kunnen maken...

Wordt vervolgd... 

Dido vangt een kolibrie die gevangen zat in de cellar.
Dit was voor ons een teken!
We laten de kolibrie vrij en later ook onszelf.