De Druiven Jagers in Chili deel 3: alle deuren openen zich voor ons

We zijn uitgenodigd bij collega wijnboer meneer Cardoen ter gelegenheid voor het slaan van de eerste steen van zijn nieuwe wijnmuseum. Op weg naar het feest dreigen we bijna een fuik in te rijden maar Luiz trekt 50 meter voor de controle aan het stuur en maakt een linksomkeer. ‘No licence’, zegt ‘ie; kennelijk is zijn rijbewijs al enkele jaren verlopen.

We nemen een sluiproute door de wijngaarden en ontsnappen ternauwernood aan een ongeluk. Luiz wil een auto inhalen die terwijl we proberen te passeren expres meer gas geeft. De vrachtwagen die ons tegemoet rijdt kunnen we alleen ontwijken door weer terug achter de auto te duiken. Een hoop gescheld in zes verschillende talen volgt en de strekking is uiteindelijk: hij (de idioot in het verkeer) is in zijn familie de eerste generatie mét een auto en Luiz is de eerste zónder chauffeur. Een schaterlach volgt. 

We arriveren veel te laat. Bij de ingang worden onze namen gecheckt door mannen met oortjes, we mogen doorrijden. De speeches zijn al begonnen en we zijn net op tijd voor die van de president van Chili. Ze wordt omringd door bodyguards. We zullen haar later tijdens de lunch ontmoeten, geven haar een knipoog en krijgen een vriendelijke lach terug. Daar blijft het bij.

We arriveren op het feest van Cardoen

We arriveren op het feest van Cardoen

Luiz, Dido en een journalist druk in gesprek op het feest van Cardoen

Luiz, Dido en een journalist druk in gesprek op het feest van Cardoen

Tijdens de lunch vermaken we ons uitstekend, want Luiz maakt iedere tafel aan het lachen. Hij is een natuurlijke bindende factor. We kunnen het met name goed vinden met de vrouw van Cardoen en met haar zus die televisieprogramma’s op de Chileense televisie presenteert. Beiden trouwens ook waanzinnige verschijningen van vrouwen! De volgende dag belt Cardoen Luiz persoonlijk op om te zeggen dat ‘ie ons zo leuk vond. Het moet niet veel gekker worden.

We maken een hoop mee en de ene situatie lijkt de andere te overstijgen. Zo hebben we het weekend erop een feest in Santiago bij David (ook wel Gayvid genoemd), een goede vriend van Luiz. We wisten dat hij nogal van mannen hield, maar niet dat Dido de enige vrouw op zijn feestje zou zijn. Of dat Jur de enige heteroman zou zijn. Naast dat Jur het doelwit was van meerdere geile mannen heeft hij ook een aantal zeer interessante diplomaten ontmoet. Dido heeft gedanst met zes jongens op muziek van de Spice Girls; ze kenden de tekst beter dan zijzelf. 

Eind mei bezoeken we Roberto, de levenspartner van Luiz die woont in Lima, Peru. Roberto is daar de ambassadeur van Chili. Hij is een gerespecteerd man en heeft zich al meer dan eens bewezen voor zijn land (zo was hij eerder al ambassadeur in Canada en Maleisië). Er heerst al 160 jaar spanning tussen Chili en Peru, vanwege de Chileense annexatie van een stuk land waar nu veel geld wordt gewonnen uit goud- en kopermijnen (door voornamelijk Canadese bedrijven). Door die frictie is Peru voor Chili het belangrijkste land om te vriend te houden. Roberto is daarmee altijd een doelwit. Hij wordt om die reden altijd bewaakt door zijn bodyguards met steun van extra politie-eenheden. Roberto is een charmante man met een warme persoonlijkheid: een man met charisma en veel humor. Hij vindt het verschrikkelijk om altijd omringd te worden door beveiliging maar het kan niet anders. Hij heeft wel een hecht team weten te creëren waarmee hij dit bizarre leven zo persoonlijk mogelijk probeert te maken.

 We slapen in zijn prachtige paleis dat bewaakt wordt door mannen met machinegeweren. Erg spannend allemaal. De volgende dag gaan we shoppen, en we worden gebracht door een chauffeur en krijgen zelfs een bodyguard mee. In de auto klinkt Get Up van James Brown en we vragen of het volume lekker hoog mag - dat kan - en we zweven door Lima. Behoorlijk surrealistisch allemaal. Wanneer we met Roberto gaan lunchen sluit ook de volgauto aan met daarin nog vier extra agenten. De agenten bespelen de sirene met lichte piepjes waar ze het verkeer mee regelen en zorgen dat alle auto’s voor ons wijken. We komen aan bij één van de populairste restaurants van Lima, La Mar, en er staat een rij tot buiten. We lopen langs de hele rij en er is direct een tafeltje voor ons beschikbaar. Dit leven heeft zo z’n voordelen.

De deur wordt voor dido opgehouden door de chauffeur en bodyguard  van roberto

De deur wordt voor dido opgehouden door de chauffeur en bodyguard  van roberto

lunch in la mar 

lunch in la mar 

De volgende dag mogen we mee naar het meest belangrijke paardenfestival van Peru, bekend om het hoogste niveau dressuur in Zuid Amerika. Omringd door beveiliging in burger lopen we het terrein op en worden we langs alle passages geloodst tot dat we in het VIP-gedeelte arriveren. Mensen van de organisatie hebben niet eens tijd om ons een halt toe te roepen want er staan direct een aantal agenten tussen. In de VIP-lounge gaan dienbladen rond met whisky, bier en pisco sour. Het is 12.30, maar vooruit! 

Op de terugweg rijden we door de arme buitenwijken van Lima. Lima is een woestijn en in het zand staan eindeloos veel onafgebouwde huizen. Je kunt je voorstellen dat een aardbeving deze hele wijk wegvaagt. Dit schept een groot contrast met de mooie wijk waar wij wonen in Lima, waar de huizen zeer stevig zijn gebouwd en luxe in overvloed is. 

onderweg met escort

onderweg met escort

de winnaar van dit jaar doet een eren rondje achter de coulissen

de winnaar van dit jaar doet een eren rondje achter de coulissen

we halen zelfs de krant 'el Comercio', de grootste in peru! 

we halen zelfs de krant 'el Comercio', de grootste in peru! 

We hebben veel geleerd van onze tijd in Chili; onder andere hoe we NIET wijn willen maken. We wilden per se een groot wijnbedrijf meemaken, om te zien hoe op een commerciële manier wijn geproduceerd kan worden. Dit is een belangrijk aspect, omdat we voorheen alleen op kleine wijnboerderijen gewerkt hebben. Dat het zo onpersoonlijk zou zijn, zoals bij François Lurton (maar dit was nog een kleine speler in de overvloed van gigantische producent in Chili), waar wijn via protocollen gemaakt zou worden, hadden we niet in deze (kille) mate verwacht. Door dit te hebben ervaren weten we dat het niks voor ons is. Wijn is geen product dat via schema’s gemaakt kan worden: wijn is een product dat liefde en aandacht vereist. De stokken verdienen een luisterend oor. Het is geen toeval dat we uitgerekend bij Luiz in Santa Ana beland zijn. Hier vonden we iemand met dezelfde filosofie, voor wie wijn ook meer is dan gewoon een commodity. Het is een liefde. 

Luiz & Dido, stampend in een houten foudre. 

Luiz & Dido, stampend in een houten foudre. 

Dido nog steeds stampend op druiven. 

Dido nog steeds stampend op druiven. 

de nieuwe fundering voor de slaapkamer van luiz. Slapen op herinneringen!  

de nieuwe fundering voor de slaapkamer van luiz. Slapen op herinneringen!  

vrienden voor het leven

vrienden voor het leven