Een boer in Swartland

Het is half 7 en ik zie niks. De eerste zonnestralen scheren over de Paardeberg en ik rijd er recht op af. Ik heb geen idee of ik nog op de zandweg rij of ernaast maar het voelt goed en ik hoor geen geluid van achter. Ik rijd in ‘het bakkie’ een krakende Isusu pick-up met bijna 4 ton op de teller. Een gierende diesel, zeer betrouwbaar, de motor nog nooit open geweest. Een keer per half j

aar trilt de uitlaat er af en lijkt het alsof je op een Harley zit.

De laatbak zit vol met plukkers, 7 mannen die ik zojuist heb opgehaald uit de industriestad Malmesbury in de volksmond Mama’s Bay. Ik trap het gas wat harder in met mijn met modder besmeurde laarzen als ik voel dat de weg omhoog begint te hellen. De zon kantelt mee en ik zie dat ik nog op de weg rijd. Mijn linker hand gooi ik achteloos over de bijrijders stoel terwijl een windvlaag mijn lange haar van rechts naar links gooit. Ik ben boer, in Swartland; Zuid Afrika. In de verte komt een 5 meter hoge oogstmachine op me afrijden, gevolgd door een wolk van stof. Ik begin uit te wijken naar links terwijl ik de grootste kuilen in de weg probeer te ontwijken. Achterin zie ik de mannen rustig doorpraten terwijl ze meedeinen op mijn gezwengel. De weg is smal en we naderen de oogstmachine. Ik druk het bakkie half in de berm en duik de stofwolk in. Ik zie wederom niks. Vijf seconden later schuift het gordijn weer open en ik stuit op twee vrouwen zeulend met grote tassen die driftig zwaaien met hun duim omhoog. Ik trap op de rem, laat de vrouwen in en vervolg mijn weg.

We rijden dieper de Joubertskloof in en naderen het doodlopende eind waar twee bergen omhoogschieten met in het midden een uitgestrekt zadelpunt. Links de Dragonridge die, zoals de naam impliceert, lijkt op een drakenrug en links Sonkop, de hoogste piek in de omgeving. De vrouwen drop ik bij de buurman en ik leg de laatste twee kilometer af door de grazende koeien tot de weg doodloopt. Hier draai ik het erf van het Fynbos estate op. De mannen springen van de wagen over in de aanhanger van de trekker die de wijngaard in verdwijnt. Koffie. Ik krijg bijna zin om een sjekkie te stampen puur omdat het zo goed past bij de situatie. Het stoerste wijf van de wereld komt aan lopen en zit al helemaal onder de wijn. De eerste pushdowns* zijn alweer een feit.

Een doorsnee ochtend tijdens de oogst periode in Swartland. Op voor dag en douw en snoeihard werken tot de zon onder gaat. Over een uur komt de eerste lading druiven alweer binnen die moeten worden ontsteeld, gekneusd en geperst. Het gaat maar door en het verveelt nooit. We staan aan het begin van een oerproduct.

*push downs is het letterlijk 'neerdrukken' van de druivenschilletjes tijdens de 'inweking'. Na het destemmen-crushen worden de rode druiven in bakken gehouden. Het sap verdwijnt langzaam naar de bodem waardoor de toplaag droog wordt. Door deze goed nat te houden door 3 maal daags de 'cap' omlaag te drukken, wordt er voldoende kleur en tannine ontnomen aan de schilletjes.

Zo ziet een goede push down eruit 

Maar dat is hard werken!